مادام بواری (شومیز)

علفزار کم‌کم از جمعیت پر می‌شد. زن‌های خانه‌دار با چترهای بزرگ، سبدها، و بچه‌هایشان به مردم تنه می‌زدند. اغلب می‌بایست در برابر صف درازی از زن‌های دهاتی و خدمتکارهایی که جوراب‌های آبی، کفش‌های تخت و انگشتر نقره داشتند و از نزدیک بوی شیر می‌دادند، خود را کنار کشید. این زن‌ها در حال راه رفتن دست همدیگر را می‌گرفتند و به این شکل در طول علفزار، از ردیف درختان کبوده گرفته تا چادر ضیافت پخش می‌شدند.